Tachtigjarige Oorlog
De Tachtjarige Oorlog documentaire vertelt het volledige verhaal, van begin tot einde, en alles ertussenin, van de strijd tegen het Spaanse rijk.
In de 16e eeuw was er onrust in Nederland. 17 onafhankelijke staten werden geregeerd door de Heer der Nederlanden, Koning Felipe II van Spanje. Tijdens zijn inauguratie in 1555 had Felipe gezworen de grondwetten van elke staat te handhaven, maar hij had zich er niks van aangetrokken.
Felipe had Spaanse geleerden aangesteld bij lokale en provinciale overheden, waarmee hij de Nederlandse adel ondermijnde. Ook stuurde de koning had Spaanse bisschoppen naar Nederland om protestanten op te sporen, te veroordelen, en ze als ketters om te brengen.
De onrust nam toe. Na een illegale protestantse preek brak een kleine groep gelovigen een klooster binnen en vernielde de veelgehate beelden en andere voorwerpen die werden gebruikt in een rooms-katholieke eredienst.
De brute opstand verspreidde zich door de Lage Landen en veel kerken werden verwoest. Het leidde tot een onafhankelijkheidsoorlog die tachtig jaar zou duren.
 
Afleveringen (met Nederlandse ondertiteling):
Toen keizer Karel V van het Heilige Roomse Rijk in 1555 aftrad als Heer der Nederlanden, nam zijn zoon Koning Filips II het van hem over. Hij wilde de onafhankelijke Staten verenigen tot één land en gebruikte de Inquisitie om van de protestanten af ​​te komen. De Nederlanders verzetten zich en er broeide een opstand…
Koning Filips II van Spanje, de Heer der Nederlanden, wilde de Inquisitie gebruiken om alle Staten te verenigen en er één land van te maken, de kerken te hervormen en de protestanten uit te roeien. Een groep Nederlanders kwam in opstand en ontketenden de Beeldenstorm. De Koning stuurde de onbesuisde General van Alva naar de Lage Landen om de opstand neer te slaan…
Een groep ontevreden Nederlanders was in opstand gekomen tegen hun heer, koning Felipe II van Spanje. De Koning had de Hertog van Alva gestuurd om hard in te grijpen. Hij arresteerde en veroordeelde verschillende edelmannen, maar de Prins van Oranje, de feitelijke leider van de opstand, was naar Duitsland gevlucht. Hij beval zijn onderofficeren om enkele invasies uit te voeren om zo het koninklijke leger te verdrijven, maar deze aanvallen mislukten. Oranje verklaarde de oorlog aan de vertegenwoordiger van de koning, Landvoogd Alva, en viel vervolgens zelf Nederland binnen.
De Nederlanders waren in opstand gekomen tegen hun Heer, Koning Felipe II van Spanje, maar de verschillede Landvoogden sloegen hard terug. Na 10 jaar hielden van alle 17 staten alleen Holland en Zeeland stand voor Willem, de Prins van Oranje, de leider van de opstand.
Van de 17 staten van Nederland hielden alleen Holland en Zeeland stand voor Willem, de Prins van Oranje, de leider van de opstand. Koning Felipe was failliet verklaard en kon zijn soldaten die in Nederland gelegerd waren niet betalen. Toen de koninklijke troepen begonnen te plunderen, sloten bijna alle 17 staten zich aan bij de opstand van de Prins…
De oorlog die de Nederlandse rebellen ontketende om de Spanjaarden uit het land te verdrijven, verliep niet voorspoedig. Het verenigde Noorden en het chaotische Zuiden vochten nu tegen elkaar. De nieuwe Landvoogd van de koning, Alessandro Farnese, de toekomstige hertog van Parma, werkte hard om de verdeeldheid in het land te vergroten. Hij zat op dat moment midden in het Beleg van Maastricht. Koning Filips moest van de Prins van Oranje af, maar hoe…?
Tijdens de Nederlandse opstand tegen hun Heer, koning Filips II van Spanje, verenigden zeven rebellenstaten zich en zetten de koning af. Sommigen wilden hem vervangen door een Franse prins, anderen door prins Willem van Oranje. Nadat beide prinsen in 1584 stierven, geloofde Koning Filips dat alles weer normaal zou worden. De Nederlanders bleven echter ongehoorzaam, maar ze waren wanhopig op zoek naar een soeverein vorst om over hen te regeren. Misschien koning Hendrik III van Frankrijk of de Engelse koningin Elizabeth I?
Engeland had zich bij de Nederlandse rebellen aangesloten in hun opstand tegen hun heer, koning Filips II van Spanje. Maar de rebellen verloren snel grondgebied toen Alessandro Farnese, de hertog van Parma, steeds meer steden innam voor de Koning. Er moest iets gebeuren.
De Nederlandse rebellen werden nu geleid door Landsadvocaat Johan van Oldenbarnevelt en Graaf Maurits van Nassau. De Republiek had veel land verloren omdat de Hertog van Parma veel steden had heroverd voor Koning Filips II. De rebellen hadden een plan om Breda terug te nemen, waarbij ze een turfschip als Trojaans paard gebruikten. Ondertussen had koning Filips zijn zinnen gezet op de kroon van Frankrijk.
De strijd van Nederlandse rebellen verliep voorspoedig. Ze hadden een aantal waardevolle steden heroverd, maar ze wilden meer. Ondertussen was de hertog van Parma gefrustreerd omdat koning Filips II nog steeds probeerde de kroon van Frankrijk te bemachtigen en de hertog bleef bevelen het onmogelijke te doen.
Piraten, overal piraten! Wat konden de rebellen doen om de piraten en de Spanjaarden ervan te weerhouden hun handel te vernietigen? Johan van Oldenbarnevelt onthulde een ambitieus en potentieel rampzalig plan. Het rebellenleger moest diep het Spaanse Nederlandse grondgebied intrekken en de piratennesten Duinkerken en Nieuwpoort innemen.
Graaf Maurits en zijn Staatse leger zaten als ratten in de val bij Nieuwpoort, diep in het Spaanse Nederlandse gebied. Aartshertog Albrecht was opgerukt naar hun positie. Een veldslag was ophanden.
Graaf Maurits en zijn Staatse leger hadden de slag bij Nieuwpoort gewonnen, maar niets bereikt. De nieuwe Landvoogd, Aartshertog Albrecht was verslagen maar besloot snel tot zijn volgende grote project: hij zou Oostende belegeren, de enige rebellenenclave in Spaans Nederlands grondgebied.
Oostende, de rebellenenclave diep in het Spaanse Nederland, werd bijna drie jaar lang belegerd door Albrecht, aartshertog van Oostenrijk. Graaf Maurits van Nassau zag geen reden om de stad te ontzetten. De Staten-Generaal dachten er anders over.
De oorlog voor de Nederlandse onafhankelijkheid was al 40 jaar aan de gang. De Republiek was blut, Ambrogio Spinola was meer dan blut en de aartshertogen en Spanje hadden ook geen geld. Het zou voor iedereen het beste zijn als ze onderhandelden over vrede, maar konden ze het allemaal eens worden over de gespreksonderwerpen?
De Republiek der Verenigde Staten van de Zeven Nederlanden en het Spaanse Rijk hadden een bestand gesloten dat twaalf jaar zou duren. De Republiek zou vrede hebben, maar er broeiden interne uitdagingen. De twee leiders van de Republiek, graaf Maurits van Nassau en Johan van Oldenbarnevelt, begonnen te ruziën over religie en leidden het jonge land op een gevaarlijk pad.
Tijdens het Twaalfjarige Bestand leidden Aartshertog Albrecht en aartshertogin Isabella de Zuidelijke Nederlanden naar vrede en welvaart, maar de Republiek stevende af op een burgeroorlog. De twee leiders van de Republiek, politicus Johan van Oldenbarnevelt en generaal graaf Maurits van Nassau, waren verwikkeld in een religieus ruzie dat voor een van hen, of beiden het einde zou kunnen betekenen.
Nadat de officieuze premier van de Republiek, Johan van Oldenbarnevelt, letterlijk zijn hoofd had verloren, was Prins Maurits van Oranje nu de baas. Maar de Republiek kreeg te maken met een aantal grote uitdagingen: de problemen in het Habsburgse Rijk escaleerden tot een oorlog, de zogeheten Dertigjarige Oorlog, en het Twaalfjarig Bestand was bijna verlopen. Werd de oorlog hervat?
De oorlog was hervat na een Twaalfjarig Bestand. De eerste actiesvan de Spanjaarden waren niet succesvol, maar Prins Maurits van Oranje was stervende. Echter, Markies Ambrogio Spinola belegerde Breda, en de Prins reed nog een keer uit om zijn Baronie te redden.
De Republiek der Verenigde Staten der Zeven Nederlanden zette de oorlog voort tegen hun Heer, Koning Filips IV van Spanje. Het einde was in zicht, maar er moesten nog steden worden belegerd en er moesten nog veldslagen worden uitgevochten voordat er eindelijk vrede was.
Share this content:
4 reacties